Voor de Famme rubriek EHBO – Eerste Hulp bij Buitengewone Ontmoetingen – ga ik elke week op zoek naar mensen met een buitengewoon verhaal. Personen die anders ondernemen, anders leven of die bereid zijn om hun buitengewoon levensverhaal met jullie te delen. Kortom, mensen die #buitengewoonanders zijn. Deze week praten we met Lieke van Stories By Mabel.

Lieke is ceremoniespreker, een term die ze vijf jaar geleden zelf in het leven riep. Waarom niet gewoon ceremoniemeester? Omdat die feesten in goede banen leiden en alles weten van het protocol. Lieke daarentegen bouwt momenten van stilstand in op grote dagen, vooral wanneer mensen trouwen of afscheid nemen van iemand. Van concept en uitschrijven tot spreken.

Hoe ben je op het idee gekomen om ceremoniespreker te worden?
“Vijf jaar geleden mocht ik mijn zus en haar man trouwen. Een jaar voordien werd mijn zus ten huwelijk gevraagd en zo begon ze aan de voorbereidingen van haar huwelijk. Het werd hen al snel duidelijk dat ze niet voor de kerk wilden trouwen. Maar langs de andere kant waren ze ook geen vrijzinnige geesten die het kerkelijk huwelijk belachelijk wilden maken door bijvoorbeeld een satirische ceremoniespreker in te huren. Ze wilden een dag met meer momenten van stilstand en kwam bij mij met de vraag: zoek zo eens iemand. Op dat moment werkte ik zelf in het Europese parlement. Niet lang na die vraag ben ik nogal abrupt gecrasht, ik was mentaal failliet. Ik realiseerde me dat ongelukkig zijn niet de bedoeling van het leven kon zijn, maar ook dat de voorbereidingen van de huwelijksceremonie van mijn zus me wel nog vreugde bracht.Uiteindelijk vond ik geschikte kandidaat om de ceremonie te leiden. Mijn zus en haar man wilden iets conceptueel sterk, iets uniek en vooral iets gewoon. In Nederland waren er veel partijen die zo’n ceremonie aanboden, maar in België vijf jaar geleden nog niet. En dus ben ik dat zelf maar gaan doen.”

Was het moeilijk om dat unieke idee aan mensen te verkopen? Hoe heb je dat aangepakt?
“Op dit moment is er genoeg keuze op de markt, maar vijf jaar geleden stond ik met Stories By Mabel echt in de woestijn: ik kon mijn vlag planten waar ik wilde, want er was geen concurrentie. Maar ik kom niet uit een achtergrond van ondernemers en moest dus veel zelf uitzoeken. Ik had werkelijk no clue (lacht). Mijn grootste twijfels waren: is er een honger in de samenleving naar ceremoniespreker en willen die mensen daar dan ook economisch in investeren? Ik ben nu eenmaal geen vrijwilliger, ik ben meteen full-time zelfstandige geworden door uit de gouden kooi van het parlement te stappen. Gelukkig bleek al snel dat de vraag naar Stories By Mabel gewoon ontplofte. Ik had het nooit kunnen voorspellen, maar blijkt dat mensen inderdaad op zoek waren naar een ceremoniespreker. Veel mensen bricoleerden zelf wel iets, maar zonder onderliggend concept. Bovendien waren mensen van onze meerwaarde overtuigd waardoor ze die financiële kost ook niet meer dan logisch vonden. Vijf jaar later ben ik trots dat ik kan zeggen dat we met vijf sprekers en dat die agenda soms ontzettend goed gevuld is. Ik heb van mijn passie mijn beroep kunnen maken.”

Hoe begin je aan zo’n ceremonie?
“Wij zitten steeds heel intensief met de betrokken personen samen. We interviewen bijvoorbeeld het koppel, maar ook de vrienden, familie en genodigden. Aan hen proberen we verhalen te extraheren. Wat ons product maakt tot wat het is, is de tijd die we er insteken. Zo leggen we eerst onze tafel vol met ingrediënten, verhalen om vervolgens te breien, te trekken, te sleuren en te duwen tot dat in elkaar klikt tot een verrassend geheel.”

Heb je ooit een writer’s block meegemaakt? Hoe heb je die overwonnen?
“De tekst zelf is uiteraard maar een onderdeel van onze ceremonies. Een tekst doet vermoeden dat het gaat om een speech, maar het is echt een ceremonie waarbij ook beeld, muziek, sfeer, … komen kijken. Het is echt zoals naar de film gaan, maar dan beter. Creatief zit ik gelukkig niet makkelijk vast, zeker niet als je voldoende druk op mij zet. Als het gaat over druk ben ik best een addict. Het is wel zo dat er soms een overdosis aan informatie voor me ligt. Op dit moment ben ik bijvoorbeeld bezig met een huwelijksceremonie waarvoor ik alle 37 gasten heb geïnterviewd. Je kunt het niet geloven, maar die hebben het allemaal ter harte genomen en een boek geschreven (lacht). Nu ligt er zodanig veel op tafel dat je je afvraagt: hoe laat je alles tot zijn recht komen? Hoe leg je de puzzel als je plots geen 150 stukjes maar 3000 stukjes gekregen hebt? Mijn oplossing is simpel: ergens beginnen. Ik ben niet de persoon die naar buiten wandelt om een uur in het bos te wandelen of een muziekje opzet. Nee, de oplossing voor mij zit ‘m gewoon in het te doen, ergens te beginnen.”

Wat vind je zelf het meest memorabele moment dat je dankzij Stories By Mabel al hebt meegemaakt?
“Dat zijn er echt massa’s veel. De ceremonie die me het meest veranderd heeft als persoon was er een afgelopen december. Het was een afscheidsceremonie van een jonge vrouw, mijn leeftijd ongeveer, die ik een week voor haar overlijden nog ontmoet heb. Zij had me zelf nog opgebeld met de boodschap ‘Ik ben aan het sterven. Ik wil geen controle over mijn afscheidsceremonie, maar ik wil er zeker van zijn dat jij mijn mensen gaat helpen afscheid te nemen.’ Ik heb haar dan kort geïnterviewd, lang ging niet. Samen hebben we een afscheidsceremonie in elkaar gestoken. Gek genoeg was dat afscheid op dezelfde plaats als het huwelijk van mijn zus waar alles vijf jaar geleden begonnen was. De ceremonie duurde twee uur en was een aaneensluiting van verhalen. Als afsluiter een receptie met drank die zij graag dronk en eten dat zij graag at. Op het einde van de dag kwamen haar vader en moeder naar mij. Zij wisten niet hoe zo’n andere manier van afscheid nemen in hun werk ging en ik kan me voorstellen dat dat een portie nervositeit bij hen opriep. Maar ze hebben uiteraard de laatste wens van hun dochter gerespecteerd. Toen ze me op het einde van de dag vastnamen en heb ik echt meegekregen dat het voor hen een ontzettend warme en bijna mooie dag was geweest, ten midden van verschrikkelijk veel verdriet en afschuwelijk moeilijke jaren. Ik denk echt elke week nog aan haar. Niet uit een gevoel van trauma, wel omdat ik veel van haar geleerd heb. Een andere ceremonie die ik nooit zal vergeten was een huwelijk waarbij de bruid graag in het begin samen met alle gasten wat had gezongen om de zenuwen weg te krijgen. Zij was groot Schlagerfan terwijl haar toekomstige gek was op alles met gitaarwerk. Uiteraard had ze wat schrik dat het wat gênant zou zijn als niemand mee zou doen en dus raadde ze het me toch maar af. Op de dag zelf zette een pianist ‘Veel te mooi’ van Erik en Sanne in en kondigde ik aan dat de bruid graag wat had gezongen om de sfeer wat los te krijgen. Als bij wonder stond iedereen twee minuten later op zijn of haar stoel mee te wuiven op de muziek. Dat zonder alcohol, opwarming of wat dan ook. Als mensen echt willen feesten, dan feesten ze. Van nul naar honderd.”

EXTRA EXTRA:  Benieuwd naar het antwoord op de vraag: Heb je met zo’n volle agenda geen schrik dat je terugvalt in zo’n mentaal faillissement? Lees het snel op Famme.be

Tot slot maakte Lieke nog even tijd voor enkele dilemma’s:

Zou je liever voor één dag actrice in een musical zijn of als vrijwilliger koken voor armen?
“Dat is een moeilijke. Op zich doe ik al veel vrijwilligerswerk en dat kun je doen wanneer je wilt. Maar iedereen die me kent weet hoe graag ik eens beroemd zou zijn, hoe ik zou genieten om als ster op een podium te staan. Doe toch maar het tweede.”

Met je pyjama naar je winkel of in je bikini gaan werken?
“Definitely met de pyjama naar de winkel. Ik heb een haat-liefderelatie met alles wat met mijn lichaam te maken heeft. Doe dus maar de pyjama. Ik heb dat trouwens echt al eens gedaan (lacht).”