“Zin om in de cockpit te zitten?” Dat was meteen de eerste vraag van mijn jeugdvriendin Jessica na een weerzien van 20 jaar op een vlucht van Marrakesh naar Brussel met vliegtuigmaatschappij Tui. Als chef de cabine en oude vriendin volgt ze mijn blog Buitengewoonanders en bedacht ze er niets leuker op om mij te verrassen met een buitengewone en vooral uitzonderlijke cockpit uitnodiging van chef en commandant. Ready for take off? Oh yes!

 “Welkom in de cockpit!”. Ik word meteen hartelijk ontvangen door de twee piloten die direct duidelijk maken wat er van mij verwacht wordt. Vastklikken, koptelefoon op en stil zijn terwijl de piloten zich klaarmaken voor het opstijgen.  En vooral dat stil wezen was een stevige opdracht. Want pas bij het beluisteren van hun communicatie met de verkeerstoren zonk het tot mij door dat ik in de cockpit zat en mij een uitzonderlijke ervaring stond te wachten. Ik wou het uitschreeuwen van enthousiasme. Maar tegelijkertijd liep mijn hoofd over van de vragen. Eens in de lucht vuurde ik deze in volle vaart af op de twee piloten.

Tijdens een commerciële vlucht vliegen ze steeds met 2 piloten.  De ene met wat meer vlieguren op zijn palmares dan de andere maar een geolied team eens ze in de cockpit zitten. De een is Pilot Flying, de andere Non Flying. De Pilot Non Flying doet de radio en voert uit wat de ‘vliegende’ piloot vraagt. Al zal de Non Flying alles controleren. Want eigenlijk is vliegen niets anders dan controleren. Before start nemen de piloten de checklist door. De copiloot vuurt een resem vliegtermen af, waarna de kapitein zijn hoofd over de 1000 knopjes en lampjes beweegt en telkens goedkeurend ‘checked” zegt.

En dan is het zover. De piloten starten de motoren, taxiën het vliegtuig naar de startbaan en overlopen de after start checklist. Nog snel een woordje voor de passagiers en daarna ‘ready for take-off’. Eens in de lucht heeft de kapitein tijd om mijn prangende vragen te beantwoorden. Terwijl ik met open mond naar zijn verhalen luister, vergaap ik mij ook aan het mooie tafereel dat zich buiten af speelt. Dikke wolken, stevige onweders en vooral adembenemende vergezichten. Ik leefde letterlijk met mijn hoofd in de wolken.

Plots komt Jessica met de boodschap dat ze het eten aan het serveren zijn. “Heb je geen honger?” vraagt ze. “Jawel” is mijn antwoord. “Maar vooral naar de sappige verhalen van de piloot over prins Willem-Alexander – die ook piloot is en vriend -, zijn legerdienst en de bizarste avonturen die hij al meegemaakt heeft op een vlucht.” Het perfecte antwoord waardoor ik nog 10 minuten extra krijg in de cabine. Maar aan alle sprookjes komen een einde en beweeg ik mij dus naar mijn plaats in het vliegtuig om na te genieten van deze buitengewone ervaring. Alle gezichten zijn op mij gericht. Iedereen vraagt zich af wat ik in de cockpit deed. Wat maakt mij nu zo bijzonder? Wel, niets speciaals. Het was gewoon een buitengewoon en uitzonderlijk gebaar van een super goeie vriendin waar ik hele fijne jeugdherinneringen aan heb. Dus bij deze lieve Jessica, een buitengewone merci!