Voor de Famme rubriek EHBO – Eerste Hulp bij Buitengewone Ontmoetingen – ga ik elke week op zoek naar mensen met een buitengewoon verhaal. Personen die anders ondernemen, anders leven of die bereid zijn om hun buitengewoon levensverhaal met jullie te delen. Kortom, mensen die #buitengewoonanders zijn. Deze week praten we met professionele buikdanseres Johanna Rediers.

Op haar 14e werd Johanna geopereerd aan een dubbele scoliose. Het grootste deel van haar ruggenwervels werd vastgezet met twee staven. Na haar revalidatie ging ze met haar moeder Rina op reis naar Egypte waar ze verliefd werd op … buikdansen.

Je hebt al veel dansgenres geprobeerd. Wat maakt buikdansen anders voor jou? Waarom ben je helemaal voor die stijl gegaan?
“Ik kwam voor het eerst in aanraking met buikdansen na mijn operatie, tijdens een reis naar Egypte. Ik spreek dan over 1996, toen Youtube nog niet bestond en buikdansen ook nog niet bekend was in België. De kledij, de muziek, de verschillende ritmes die aan bod kwamen en die prachtige vertaling van muziek doorheen je hele lichaam maakten het voor mij uniek en een uitdaging. Ik heb nog steeds rugpijn, elk moment, elk dag. Behálve als ik beweeg. Als kinesitherapeute zag mijn mama meteen dat je vooral veel buikspieren en je core aan het werk zet met buikdansen, en dat was exact wat ik nodig had. Stilzitten en niets doen zou schadelijker zijn dan (proberen) terug te dansen. Zowel mentaal als fysiek was dit mijn redding. Terug van Egypte begon ik buikdanslessen te volgen en ik ben er nooit meer mee gestopt. Een wekelijkse hobby werd een passie: ik volgde internationale opleidingen om les te mogen geven en leerde over de geschiedenis van Oriëntaalse dans om de verschillende dansstijlen te beheersen. Ik heb van mijn passie mijn job gemaakt. Ik heb nog steeds rugpijn, elk moment, elk dag. Behalve als ik beweeg. Dus blijf ik bewegen in de hoop mensen te inspireren en ook hen een oplossing aan te reiken.”

Een revalidatie van een zware rugoperatie en de strijd om toch nog voor professionele danscarrière te gaan komen vast met dieptepunten. Waar trok jij je aan op op zo’n momenten?
“Mijn moeder vertelde me op zo’n momenten dat ik me moet focussen op alles wat ik wél nog kan in plaats van wat ik niet meer kan. Als 14-jarig meisje met een sportieve achtergrond en een passie voor dansen kwam het enorm hard aan toen de artsen vertelden dat ik ‘waarschijnlijk nooit meer zou kunnen dansen’ door mijn beperkte bewegingsmogelijkheden. Ik ben sinds die dag blij met wat ik heb, in plaats van ongelukkig te zijn door wat ik niet heb. Mijn mama liet me zien dat er toch meer mogelijk was dan gedacht; ze liet me oefenen, bewegen, ontdekken. Heel vaak liep ik tegen mijn eigen fysieke grenzen aan – wat mentaal ook een enorme impact had. Maar het maakte me sterker. Toen ik na mijn operatie wakker werd bleek de jongen naast me tijdens zijn operatie verlamd geraakt te zijn waardoor hij vanaf dat moment in een rolstoel verder zou moeten. Dat maakte me bewust van mijn eigen situatie, want dat had ook mij kunnen gebeuren. Dan liever elke dag rugpijn en een beperkte mobiliteit maar een gigantische waardering voor het leven en een extra ruime blik op de wereld. Ik ben sinds die dag, 1 oktober 1996, blij met wat ik heb, in plaats van ongelukkig te zijn door wat ik niet heb.”

Kun jij een geheim dat alleen een buikdanseres weet met ons delen?
“Buikdansen is eigenlijk niet dansen met je buik! Je beweegt wel met je heupen en je bovenlichaam; door die twee met elkaar te combineren beweegt je buik automatisch mee. Je leert je verschillende lichaamsdelen apart van elkaar bewegen om nadien in ‘laagjes’ weer op te bouwen. Zo krijg je oneindig veel mogelijkheden en wordt buikdansen iets wat nooit saai wordt. Niet voor mezelf, en ook niet voor het publiek waarvoor ik optreed.”

Je hebt Hadise leren buikdansen voor het Eurovisie Songfestival. Was dat moeilijk of liep alles van een leien dakje?
“Ze had hét magische element dat nodig is om te kunnen buikdansen: enthousiasme. Dat is het enige wat telt. Iedereen kan buikdansen! Er zijn zoveel stijlen en technieken dat elke persoon zich deze eeuwenoude dans eigen kan maken. Ze was heel leergierig, enthousiast en wou veel bijleren. We hebben enorm veel plezier gemaakt en het resultaat was prachtig om te zien. Het was een optreden in openlucht, het regende heel erg en het publiek was bijna zo goed als afwezig omdat ze aan het schuilen waren. The show must go on en dus betrad ik het podium.”

Johanna maakte nog even tijd voor enkele buitengewone dilemma’s:

Al je foto’s kwijt raken of je bankrekening geplunderd?
“Bankrekening geplunderd. Ik werk om te leven en ik reis dan ook heel graag. Ik hou van nieuwe ervaringen en die kosten geld. Reizen om te gaan dansen, te gaan duiken of rond te trekken. Ik maak natuurlijk ook graag foto’s (want als journaliste blijf ik schrijven, video’s maken en foto’s nemen voor mijn blog) maar ik sla heel erg veel mentale foto’s op. Onlangs dook ik in Mexico met 7 oceanische mantaroggen rond me, maar die ervaring is niet vast te leggen op foto. Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd met een mantaselfie als resultaat (lacht).”

Zit je liever een week zonder internet of een week zonder water?
“Alsjeblieft een week zonder internet. Of langer! Heerlijk, in de natuur met enkel de dieren en planten om me heen. Dat is voor mij puur genieten.”

Benieuwd naar de optredens van Johanna? Check dan zeker haar website en boek er gelijk een workshop!

EXTRA EXTRA: Op Famme vertelt Johanna nog over de gekste plaats waar ze ooit opgetreden heeft. En volgende week praten we met Petra die zich specialiseert in rouw bij kinderen.